Hendrik Leuck
Ter nagedachtenis aan een bijzonder mens die de harten van veel Apeldoorners heeft gestolen. Het zou bijzonder zijn als de bezoekers van deze site een reactie zouden plaatsen onderaan de pagina als je iets over Hendrik kunt vertellen. Op die manier krijgen we een mooi beeld van deze bijzondere man. Ook eventuele foto's zijn welkom, ik plaats ze met naamsvermelding.

Lange-afstandsloper op pruimtabak
Veel Apeldoorners kenden hem wel; de langeafstandsloper Hendrik Leuck, bewoner van Het Hoogeland te Beekbergen. Tot z’n tweeën tachtigste kuierde hij dagelijks van Beekbergen naar Apeldoorn. Toen hij nog wat jonger was liep hij zelfs regelmatig naar zijn geboortegrond in Wiesel. Naar school was hij amper geweest; ‘Schole, wat hei’d’r an? De fabriek en de schop waren voor hem taboe. Warken is veur domme mensen’ was zijn devies. Als enig kind moest hij altijd met zijn moeder mee langs de deuren met ‘sluutspelden’, klosjes garen en aardappelschilmesjes. ‘Veur reclame’ , verklaarde Hendrik. In de jaren twintig woonde hij met zijn ouders in het Groe Dorp van planken keten aan de Oude Beekbergerweg en later nog in ‘t Zwarte Gat in Zuid. Zijn vader bracht zijn dagen door met aardappelen rooien en rogge maaien bij de boeren of het opknappen van een enkel tuintje. Na het overlijden van zijn ouders kwam Hendrik als midden-dertiger bij Het Hooge Land. Ík kon geen ander kosthuus krieg’n. Dan mo’j kosgeld betalen. Hier betalen anderen het’. Verkering was niks voor Hendrik, ík kan het allene wel op’. Op Het Hooge Land werkte hij ook niet graag. ‘De mensen kregen vrogger mar ene gulden veur een hele dag bieten trekken, slecht werk, niks veur mien’. Hendrik scharrelde zijn kostje wel op bij zijn vele kennissen in Apeldoorn en Wiesel, waar hij een kom koffie en een warme hap kreeg, ík heb d’r zoveule adressen, da’k ze niet allemoale af kan’n. Hendrik was in zijn zwarte manchester pak met zijn te korte broekspijpen-ánders krieg ik de broekspiep’n onder de schoenen’- een vertrouwde verschijning op straat. Hij genoot van zijn ‘pruimtabak’ waarvan iedereen zei dat hij die uit opgeraapte peukjes verzamelde.’Sjekkies dreien liek mien nogal ingewikkeld’. Een leven langs de weg. Ík suuze d’r mar z’n bitjen mee deur’.
Met medewerking van: Helma Hellie Hel, Rob Boshuis, Jan Grefhorst, Peter Evers en foto's Cees Baars.
( Foto: JRobert)
Hij kwam vaak langs lopen. Toen heb ik getracht van Fimo klei hem na te maken.
Arina Jeths
Hendrik tijdens de onthulling van de herdenkplaat bij de verbouwing van Het Hoogeland in 1982. (foto Henk Polko)
De grafsteen van Hendrik op het Heidehof.
Foto Alex Schiphorst
Hieronder enkele stukjes uit de Nieuwe Apeldoornse Courant van 26 maart 1983. De teksten zijn van Arnold Zweers NAC
Hier ook nog een paar foto’s van Hendrik met Aartje Veeneman-Brummelkamp, de moeder van Henne Veeneman. De foto’s moeten in Wiesel zijn genomen. Ik kan het Henne niet meer vragen, want die leeft niet meer. Leuke website trouwens.
Heb nog even verder gezocht naar de familie Leuck. Hendrik Willem Leuck is op 17 februari 1902 geboren in Apeldoorn en overleden op 17 februari 1989. Zijn ouders waren Willem Aalbertus Leuck en Hendrikje Wijngaards. Zij trouwden op 2 september 1899 in Apeldoorn. Hendrikje is overleden in 1935 en haar man in 1932. Hendrik Willem Leuck had geen broers of zussen voor zover ik heb kunnen vinden. De naam was dus echt Leuck.
Groeten, Jan Grefhorst
Reacties Facebook.
Maria Hedwig Irene Vreugdenhil
Leunk noemde wij hem .Kwam elke zondag bij fam Brummelkamp aan Huisakkers in Wiesel en waste zijn 2 theelepeltje dan in de meibeek zoals zijn moeder ook deed.G. ROELOFS VAN Hartskamp.
Reacties
Hendrik kwam wekelijks bij onze buuf Oma Schrdeur. Daar dronk hij een kop koffie en af en toe bij Opa Schrodeur of bij mijn vader een oude jenever. Een bijzondere man vol verhalen. Ik zie Hendrik nog zitten bij ons in de keuken. Pracht Kerel was hij.
Mijn vader was Poelier en bracht vaak bestellingen van Wenum-Wiesel naar Beekbergen en als me vader Hendrik tegen kwam onderweg stopte hij om Hendrik mee te nemen, dat vond hij altijd leuk om voor in de auto te zitten en hij zwaaide dan naar iedereen die we tegenkwamen, dan was hij net de koning van Nederland.
Als kind heb ik hem gekend. Heeft een keer, wat ik mij herinner, de koffers in zijn kar gelegd en van het station naar ons huis in zuid gebracht. Ik kwam toen met mijn ouders met de trein uit Delft. Prachtige kerel.
Hendrik liep overal peukies te zoeken ' wij woonde aan de rustenburgstraat ' waar hij elke keer langs liep ' praatje maken vond hij altijd leuk . Mijn vader gaf hem eens een pakje shag ' ach wat was hij blij ' altijd met een lach glunderen hij naar een cafeetje ' daar hij even kon zitten en een kop koffie kreeg ' wat heeft hij vele km's gelopen ' zelfs op zijn oude dag tot het niet meer ging .' Ja dan miste je hem wel .
Heb die man nooit aangesproken, Hij liep vaak over de eerste wormenseweg. Veel mensen wisten wie hij was en konden iets over hem vertellen. Zodoende is hij ook voor mij een bekende geworden.
Hendrik Leuck en de familie Veeneman.
In het blaadje van Wenum Wiesel schreef ik vroeger stukjes over de geschiedenis. Ik interviewde in 2015 Henne Veeneman die vertelde over zijn ouders Gerrit Veeneman en Aartje Veeneman-Brummelkamp. Hier wat Henne toen vertelde over Hendrik Leuck:
Ook een bijzonder verhaal is dat van Hendrik Leuck. Vlakbij de familie Veeneman woonde Hendrik met z’n ouders in een vervallen huisje. Zij waren zo arm dat ze vaak de huur niet konden betalen waarna ze door de eigenaar uit hun huis werden gezet. Als ze daarna weer geld hadden mochten ze weer terugkomen.
Op zekere dag konden ze de huur weer eens niet betalen en werden ze weer uit hun huis gezet. De eigenaar, die hier schoon genoeg van had, stak vervolgens het huis in de fik en dit brandde tot de grond toe af. Omdat ze nu geen dak meer boven het hoofd hadden groef pa Leuck noodgedwongen een gat in de grond, maakte er een holwoning van, waarin de familie ging wonen.
Gelukkig ontfermden Gerrit en Aartje Veeneman zich over deze arme familie. Nadat pa en moe Leuck overleden kwam Hendrik terecht op ‘Het Hooge Land’ in Beekbergen. Hij werd daar goed verzorgd, maar Hendrik was zo gehecht aan Wiesel dat hij er steeds terugkwam. Elke week liep hij vanuit Beekbergen daarheen om op bezoek te gaan bij de familie Veeneman. Hij bezocht dan ook de plek waar hij met z’n ouders had gewoond en maakte daarna de lange wandeling terug naar Beekbergen.
Volgens Henne liep Hendrik de lange weg in een stevig tempo en dronk hij onderweg altijd ergens koffie aan de Eendrachtstraat. Betalen deed hij nergens want hij had nooit geld op zak, maar dit had Hendrik echter wel! Toen hij stokoud was en op zekere dag weer eens naar Wiesel was gelopen, vroeg hij aan Henne of die samen met hem de briefjes van vijf gulden die hij had gespaard, wilde tellen. Beide mannen sloten zich op in de woonkamer, want Hendrik wilde absoluut geen pottenkijkers. Er kwam een heel pak papiergeld tevoorschijn en toen bleek dat hij een fors bedrag had gespaard. Niet lang daarna kwam het bericht van ‘Het Hooge Land’ dat Willem Leuck was overleden.
Hing vrogger altijd een foto van hem in de oude haven.viel mij al op haha..
Heeft in zijn jonge jaren denk altijd hard moeten werken! Waarom zat die in het hoogeland?
Hij kwam bij mijn opoe bertje ,daar kreeg hij een paar centen en koffie ,hij kwam ook bij mijn moeder en kreeg ook altijd wat ,wat een mooi mannetje was dat .
Ik ben gezegend met het feit dat ik Henk heb mogen kennen vanaf 1975 tot 1989, hij was bewoner van Het Hoogeland terwijl ik daar groepsleider was, Henk was een vriendelijke en aardig persoon die geen vlieg kwaad deed, zijn dag begon met het schillen van een portie aardappelen voor het gezin van Dhr. Slingerland die paviljoenshoofd was van Het Hoogeland, hij deed dit in de voormalige aardappelschuur wat later een ruimte werd voor de dagactiviteiten, hierna ging Henk opstap, eerst nog naar kennissen en fam. In Wenum/Wiessel maar later beperkte hij het tot Apeldoorn onderweg kreeg hij op verschillende adressen wat te eten of te drinken, Hij was verknocht aan zijn pruimtabak enig wilde altijd corduroy kleding waarvan de broek niet te lang mocht zijn, want anders stapte hij toch op zijn pijpen en hij liet altijd door de huishouding zijn jas voorzien door een extra knoopsgat en knoop om hem hoog te kunnen sluiten. Op 86 jarige leestijd is Henk in zijn kamer op huis 17 overleden op 17 februari 1989 en is hij begraven op het stukje grond van de stichting op Heidehof waar nog steeds zijn graf is afgedekt met een simpele vierkante steen.
Bij ons aan de arnhemseweg ruste hij altijd op de tuinbielzen met zn peukjes uit.tegen over de politieacademie(semenari )toen.
Mijn oma woonde in Wenum Wiesel, ik.zag hem daar vaak lopen in zijn versleten kloffie en versleten schoenen. Was best wel bang voor hem. Had geen idee dat het zo'n zachtaardige man was. Mijn moeder vond het een prachtige man, die kende hem waarschijnlijk beter
Als klein meisje vond ik hem bijzonder, wat eng ook.
Ik hoor hem nog zo sloffen op z'n schoenen, dacht zonder veters maar dat kan ik ook mis hebben.
Vind het leuk om te lezen dat het zo'n zachtaardige man is geweest. Hij is echt wel een legende.
Ik ken de man niet maar mijn moeder Marietje Vakkert nu 92 jaar geboren en getogen in Beekbergen wel. Alex dit is een hele leuke pagina geworden top gedaan groet Helma.
Ik zag zijn foto en werd meteen naar mijn jeugdherinneringen gebracht.
Als tienermeisje zag ik hem vaak lopen in Apeldoorn.
Mijn gedachten van toen weet ik niet meer als ik hem zag maar ik word vrolijk van zijn foto's nu dus ik zal hem een aardige meneer hebben gevonden. Een soort van "boegbeeld".
De herinnering die ik heb is dat ik hem altijd over de Arnhemseweg zag schuifelen.
Een mooi portret van een bijzonder mens, ik heb deze man vaak gedag gezegd als hij langs kwam aan de Oude Apeldoornseweg.
Dank je wel.
Reactie plaatsen